Vandaag bij de oncoloog geweest om de uitslag van de scan te bespreken. En wat was het heerlijk om hem te horen zeggen. "Mevrouw, het ziet er heel goed uit, de kanker is verdwenen, er zit niets meer in uw lichaam"! Zo ga je in augustus door een hel omdat je enorm opkijkt tegen de uitslag en krijg je te horen dat je kanker hebt, en precies zo voel je je als je in de week voor de definitieve afspraak zit.... En dan dat fantastisch goeie nieuws! Ongeloofelijk! Wat was het een achtbaan.... het ene moment voelde ik me weer goed... en dan wou ik ook meteen weer te veel (aard van het beestje)... en dan lag ik weer doodziek op de bank.... De moeilijke momenten dat het ons allemaal soms te veel werd... en de mooie momenten als we ondanks mn ziekte toch konden genieten van elkaar en onze omgeving. Maar wat heeft het ons sterk gemaakt!
Zo dankbaar ben ik voor mijn lieve partner Marco, die het op momenten ook heel moeilijk had, hij stond immers machteloos, moest maar toekijken wat de ziekte en het hele proces er omheen met me deed. Maar hij bleef altijd achter me staan. Pakte zich zelfs vrij op momenten dat ik hem echt nodig had... al was het maar alleen omdat ik hem om me heen wilde hebben. Zonder hem was het allemaal een stuk moeilijker geweest. Hij heeft ervoor gezorgd dat mijn incasseringsvermogen ontzettend gegroeid is en dat ik nu erg sterk op mn benen sta.
Dankbaar ben ik voor mijn lieve zoon. Goh, wat ben ik ontzettend trots op hem dat hij zich, ondanks het hele proces en de impact ervan op zijn leven, niet van zijn stuk heeft laten brengen. Sterker nog, hij is zelfs veel beter gaan presteren op school. En heeft zich ontwikkeld als een echt kickboks talent dat binnekort zelfs wedstrijden mag gaan spelen.
Dankbaar ben ik voor mijn vrienden, Merian, Sannie (en haar man), en Rob. Die er altijd voor mij waren om mijn "gezeur" aan te horen. Die me altijd weer het positieve konden laten inzien als ik het moeilijk had.
Dankbaar ben ik voor de lieve opbeurende reacties en steunbetuigingen die ik van heel veel mensen op Facebook, whats app en via sms heb ontvangen. Het is echt hartverwarmend om te zien hoe iedereen (zelfs mensen die ik in het echt nog nooit ontmoet heb) met ons meeleefde.
Dankbaar ben ik voor mijn werkgever Remy, die mij de ruimte heeft gegeven om aan mezelf te denken. Ik mocht komen en gaan wanneer ik wilde en deze vrijblijvendheid heeft me erg goed gedaan. Want hierdoor kon ik aanwezig zijn wanneer ik dat wilde en hoefde me niet "schuldig" te voelen als ik er niet kon zijn. En dankbaar ben ik voor mijn lieve collega's Marielle, Daniel, Martin en Lilian. Want zij hebben, ondanks dat het al druk was, door mijn afwezigheid nog harder moeten werken en zijn altijd blijven zeggen "denk aan jezelf".
Iedereen zegt nu wel "jij hebt de ziekte overwonnen" maar dit is me mede dankzij jullie gelukt! En daar wil ik iedereen (ook iedereen die ik vergeten ben op te noemen) uit de grond van mijn hart van harte voor bedanken!
Het leven heeft me een 2e kans gegeven, en daar ga ik optimaal gebruik van maken door te genieten, te genieten en te genieten! :-)
Vandaag was mijn laatste chemokuur. Boh, wat heb ik er weer tegen op gezien. Weten dat ik me weer slecht ga voelen. Maar dit keer was het anders... als ik me nu beter ga voelen dan komt er geen moment meer dat me slecht ga voelen door die chemo, dan is er geen moment meer waar ik naar toe moet leven. Oke, controlles, en de scans dat zal wel iedere keer spannend blijven, maar dat doe je dan in "goede gezondheid".
Afgelopen woensdag heb ik bij dr. Voogt aangegeven dat ik erg veel last heb van het medicijn tegen eventuele allergische reacties. Daarom hebben we besloten dat we het bij deze ronde weg zouden laten. Gelukkig bleef het hele vervelende gevoel van dit medicijn weg, maar wel werd ik tijdens de behandeling al misselijk. Toen de behandeling voorbij was wilde ik daar zo snel mogelijk weg.... ik vond het raar hoe ik me voelde..... Het was net alsof alle stress, spanning, frustratie, het verdriet nu pas naar boven kwamen. Op weg naar huis heb ik alleen maar zitten huilen. Maar ik zou nu juist toch opgelucht en blij moeten zijn? Marco stelde me gerust dat dit een normale reactie op een abnormale situatie was. Hij gaf aan dat dit voor hem heel herkenbaar was. Toen hij uitgezonden was in oorlogsgebieden draaide hij daar ook op automatische piloot, en pas bij thuiskomst besefte hij pas wat er allemaal gebeurd was en kon het verwerken beginnen. Hij zei dat ik het laatste half jaar ook oorlog heb gevoerd met mijn kanker en dat ik die strijd niet onderschatten. En zo is het eigenlijk ook. Ik besef me nu eigenlijk pas wat voor een impact het eigenlijk is (geweest) op mijn leven. Dit bracht wel een stukje rust in mij. Maar helaas voel ik me nog altijd niet opgelucht. Dat zal wel komen nadat ik de uitslag heb gekregen en ik weet hoe het verder zal gaan in mijn leven. 18 februari de scan en de 25e de uitslag. Dus duimen allemaal!
En nu? Nu gaat het redelijk, mijn tabletten tegen de misselijkheid helpen goed en ik heb net alweer redelijk wat gegeten. Dus mijn beslissing om het anti allergie medicijn niet te krijgen is de juiste geweest. Dus de komende tijd ga ik extra lief zijn voor mezelf en hopen dat ik snel kan revalideren via het programma "herstel en balans" waarvoor ik nu op de wachtlijst sta.
Als ik nu terug kijk heeft mijn leven even stil gestaan, maar is er oooooh zo veel gebeurd. En ik hoop dat ik dit hoofdstuk na de 25e kan afsluiten en ik me kan voorbereiden op mijn nieuwe ik. "Chantal 2.0"
Ik hou jullie op de hoogte ;-)
Boh, de afgelopen week was echt heftig. Eerst echt ziek geweest van de chemo, en daarna "ziek"geweest van de behandeling van de natuurgeneeskundige. Het was wel voor een goed doel, om eindelijk die gifstoffen uit mn lichaam te krijgen. Dus had ze mijn stoelgang goed aan de gang gezet. En pffff dat heeft gewerkt... nog.... Maar ja, ik voel me er nu wel weer goed bij.
Het was zowiezo weer erg fijn om de bodyscan te krijgen en te zien hoe goed mijn lichaam vooruit is gegaan. Toen ik voor de 1e keer bij Marja kwam was duidelijk te zien dat mijn lichaam ziek was. Veel punten stonden op rood en oranje. Ook mijn lymfesysteem. En nu stond mijn hele lymfesysteem op groen! Ze heeft ook nog gekeken of er afvalstoffen aanwezig waren die door kankercellen worden geproduceerd, maar hier was niets van terug te vinden. Dus dat is een heel goed tekeken. Dat zou ook verklaren waarom ik nu zo ziek ben geweest van de chemo. Hoe minder kanker, hoe meer je je lichaam "vergiftigd" met de chemo en hoe zieker je dus erna bent. Ik heb zelf heel sterk het gevoel dat er geen kanker meer aanwezig is. Daarom heb ik ook even getwijfeld of ik wel die 8ste chemo moest doen. Ik wou niet meer ziek worden.... Maar aan de andere kant zou ik het mezelf niet vergeven als er straks op de CT scan blijkt dat er toch nog iets zit en ik zou niet al mijn chemo's ondergaan hebben.
Dus de 28e nog 1 keer de chemo ondergaan, nog 1 keer heel ziek worden, maar daarna alleen maar beter en beter worden. Marja heeft ervoor gezorgd dat ik al een ongiftingskuur voor mijn lever en nieren in huis heb. Hier begin ik op 1 maart mee. Dan is het hele proces achter de rug en kan ik beginnen aan mijn herstel. Het kan mij niet snel genoeg gaan ;-)
Eergisteren mijn 7e chemo gehad. Ik voelde me al bij het lopen van het infuus, misselijker en misselijker worden. Het lijkt wel alsof mijn lichaam steeds meer protesteert tegen dit gif. Maar goed, ik moet er toch doorheen. Gisteren de hele dag niks waard geweest. Brian is voor me naar de apotheek gegaan maar helaas waren de anti misselijkheidstabletten nog niet binnen. Die heb ik vandaag opgehaald. In verhouding tot gisteren gaat het iets beter vandaag, en als dadelijk de tabletten hun werk gaan doen dan zal het wel weer de goede kant op gaan. Op naar de grijze en witte weken! En op naar de laatste chemo. De 28e is het zover! En dan midden februari krijg ik de scan om te zien of ik "schoon" ben. Dus fingers crossed! Ik ben er zooooo aan toe om mijn leven weer op te pakken. Niet weer iedere keer opkijken naar het moment dat je weer een nieuwe chemo moet doorgaan. Gewoon wakker worden 's morgens, en je goed voelen, weer onder de mensen zijn, je weer mens voelen. Ja, dat is wat ik wil.
Vorige week mn 6e Chemo gehad. Het was een moeilijke dag. Het was namelijk ook de verjaardag van mama. Ze zou 61 geworden zijn. En in plaats dat we het samen konden vieren, zat ik weer aan de chemo, wetende dat ik me over een paar uur nog lamlediger zou voelen. Gelukkig deze keer weer de lagere dosis van vorige keer. Dus misschien dat mn 1e zwarte week nu weer een grijze week zal zijn en ik er me er met de feestdagen beter doorheen sla.
Op zich voelde ik me goed en zijn we donderdagavond even weg geweest. We hadden voor de 1e keer de telefoon thuis gelaten. Om 21 uur zijn we huiswaarts gegaan omdat ik alweer erg moe was. Maar goed we zijn toch even geweest. Bij thuiskomt allemaal apjes en gemiste oproepen. Het bleek dat een vriend van Marco zich van het leven had beroofd. Dit kwam hard aan! Hij was een paar keer bij ons geweest en ik heb hem leren kennen als een hele zachtaardige en rustige man. Hij had mij zelfs vorige maand nog een bos bloemen gestuurd. Waarop we nog even contact hebben gehad en ik hem zei dat we het leuk zouden vinden als we hem nog eens zagen zodat we weer een beetje konden bijkletsen. Maar hij wou niet lastig zijn.... In en in triest dit. Marco was gebroken... Bah... kon het nog erger allemaal.... ik in mijn strijd met kanker, het verdriet om mijn lieve mama en nu ook nog eens dit. Soms vraag je je wel eens af hoeveel een mens kan hebben. Ik ben de positiviteit zelve maar helaas heb ik ook mijn zwakkere momenten. Kan het wel uitschreeuwen op sommige momenten..... En nu ben ik ook nog eens snip en snip verkouden... maar ik hou me op de been met paracetamols en strepsils.
Want vandaag is het de 24e december. Voor mij een hele belangrijke dag. Op deze dag vierden we bij mijn opa en oma altijd kerstavond. En mijn moeder heeft dit in traditie gehouden. En vanavond is het aan ons. Om met ons gezin de traditie weer voort te zetten. Gezellig bij elkaar zijn. Familie....mijn gezin..... dat is het belangrijkste in mijn leven!
Ik voelde me eindelijk eens meer dan 1 week lekker dus zijn we er afgelopen even op uit geweest. Een overnachting in Bergen aan zee. Vrijdag ochtend hier vertrokken en om 14:30 kwamen we aan. In verband met de drukte was er alleen nog maar een "royal" kamer beschikbaar, dus we hadden ons verheugd op een mooie luxe kamer. Maar het was allemaal nogal oudbollig. Ik had me verheugd op eens lekker in een bad te kunnen liggen... maar ja, geen bad. En ze hadden de verwarming niet aangezet dus de kamer was ijskoud, en nog maar te zwijgen over de mottenballen geur die nogal indringend aanwezig was. Dus we hadden de verwarming opengedraaid en zijn toen snel naar beneden gegaan om wat te drinken. Marc weer aan zn speciale biertjes en ik aan de spanish coffee. Lekker! Het uitzicht op de zee was mooi, dus uiteindelijk zijn we rond een uur of 16:00 nog even naar zee gelopen.
Om 16:45 waren we weer terug en hebben we weer wat lekkers gedronken. Om 18:00 hadden we gereserveerd om te gaan eten. Als voorgerecht hadden we een bord voor 2 personen met hierop 2 kleine kopjes met knoflooksoep, carpaccio en bief, zalm, 2 grote garnalen en een cocktail van kleine garnaaltjes. Als hoofdgerecht hadden we hertenbiefstuk. Het was echt heeeeeerlijk! Een nagerecht paste er helaas niet meer in maar we hebben wel nog lekker wat gedronken.
Uiteindelijk toch maar naar boven gegaan. Toen we de deur opende verwachte we een heerlijke warme kamer.... maar helaas.... Ik bleek de verwarming juist uitgedraaid te hebben.... Dus maar 1 van de 2 had gewerkt... Gelukkig werd de 2e wel snel warm en werd het al snel lekker behaagelijk op de kamer. Na wat tv gekeken te hebben was ik echt enorm moe dus ben ik gaan slapen... tenminste dat probeerde ik. Marc was al na 5 minuten lekker in dromenland.... maar ik kon niet slapen.... ik hoorde een enorm irritant geluid dat leek op gesnurk... Maar naar goed luisteren kwam het uit onze kamer. Brrrrrr een hotel van 1897... rare geluiden op de kamer.... Toen opeens was de hele kamer verlicht... Stomme verlichting buiten... volgens mij 1 met bewegingssensor... Pffff.... en het geluid bleef ook maar doorgaan.. Dus uiteindelijk ben ik op zoek gegaan waar het vandaan kwam en bleek het de minibar te zijn (waar overigens helemaal niks in stond). Helaas was de stekker niet te vinden dus moest ik hem maar laten brommen.... Gelukkig had ik een slaap tablet bij me en ben ik uiteindelijk rond een uur of 3 in slaap gevallen, om vervolgens om 4 uur wakker te worden en te ontdekken dat Marc wakker was. Hij zei dat hij niet kon slapen vanwege het gesnurk van iemand naast onze kamer. Hahahaha grappig dat hij dat ook zo ervaren had... Maar ja, minder voor onze nachtrust. Uiteindelijk wel nog wat geslapen en om 8 uur ging de wekker weer. We hebben ons lekker op ons gemakje verzorgd en zijn toen gaan ontbijten en hebben ons uitgechecked (moest zowiezo voor 11 uur).
Vervolgens zijn we nog wat gaan wandelen. Ik voelde me, ondanks dat ik niet goed geslapen had, best goed. We hebben aardig wat gelopen door de duinen en over het strand en hebben daar uiteindelijk nog lekker een warme chocomelk met slagroom gedronken. Daarna weer terug de berg omhoog richting het hotel waar onze auto nog geparkeerd stond (was maar 10 minuutjes lopen gelukkig).
In de auto op weg naar huis heb ik nog wat proberen te slapen maar verder als doezelen ben ik niet gekomen. Dus toen we uiteindelijk rond 15:00 thuis waren heb ik me lekker rustig gehouden en lekker op de bank gelegen. Want 's-avonds zouden we het feest van Marielle en haar man hebben. Die vierden dat ze beide 50 waren geworden. Ik verheugde me er erg op. Maar na een uurtje zei mijn lichaam NEE..... ik was zooooo ontzettend moe...... ik probeerde wat te slapen, maar dat lukte niet. Mijn lichaam werkte niet mee.... Ik baalde erg want al zou ik het maar een uurtje vol kunnen houden, dan was ik er in ieder geval geweest. Dan had ik even gezellig met iedereen kunnen samen zijn. Maar uiteindelijk heb ik toch maar besloten om te luisteren naar mn lichaam en heb ons afgemeld... Grrrrrr.... dat "luisteren naar mn lichaam" blijft voor mij het moeilijkste. Want in mn hoofdje wil ik nog zoveel.... Maar goed, in Bergen hebben Marc en ik het enorm naar onze zin gehad en heb ik heel erg veel gedaan.... Dus de volgende keer moet ik er maar rekening mee houden dat ik, ondanks dat ik me "goed" voel, dit nog niet voldoende is om die lat meteen weer een heel stuk hoger te leggen.... iedere dag een heel klein beetje verder is ook goed.
Vandaag was ook een hele "vermoeiende" ochtend/middag.... gisteren 2 slaaptabletten genomen en ik werd maar niet moe (terwijl mijn lichaam heeeeeeel erg moe was)... dus uiteindelijk nog maar een slaap tablet van Marc genomen waarop ik tot vanmorgen 10 uur geslapen heb.... Maar tot een uur geleden heb ik me nog ontzettend moe gevoeld.... Bah, ik moet maar stoppen met die troep want het lijkt erop dat mn lichaam afhankelijk begint te worden... Ik heb er steeds meer van nodig, en dan loop ik dus vandaag rond als een zombie....Morgen maar eens met de dokter overleggen.
Gelukkig voel ik me nu alweer een stuk beter. Dadelijk maar eens douchen en verzorgen. We gaan even naar het verjaardagsfeestje van Indy.
Sinds mn vorige chemo ben ik gelukkig niet meer zo misselijk als dat ik altijd was. En met de nieuwe slaaptabletten slaap ik erg goed en voel me door de dag heen enigzins uitgerust. Dus vandaag de stoute schoenen aangetrokken en de fiets uit het tuinhuis gehaald. Ik ging een stuk fietsen, dat zou me vast wel lukken!
De eerste meters gingen goed, maar toen ging het iets berg op.... Mijn god! Waar was mijn conditie??? Gewoon een stukje fietsen?? Zo moeilijk kon dat toch niet zijn?? Bah, wat was ik aan het balen! Voelde me een oude vrouw.....pfff dat mn conditie zoooooo slecht was, dat had ik eigenlijk niet verwacht... vooral omdat ik me redelijk goed voelde.... Zo zie je maar weer dat je je toch kunt vergissen. Maar goed, ik heb maar tegen mezelf gezegd dat het niet anders is, en dat ik die 10 minuten toch maar weer mooi volgehouden heb. Dus toch wel een beetje trots op mezelf....
Zo, mn 5e chemo zit erop. En gelukkig voel ik me dit keer niet zo zie als de afgelopen keren. Gisteren bij mijn bloedwaardes bleek dat mijn leverwaarde niet goed was. In mijn lever bleek de Vincristine (1 van de 2 chemosoorten die ik krijg) zich te stapelen. Dus de vincristine vandaag gehalveerd. Dus ik denk dat ik me daarom een heel stuk beter voel. Tuurlijk ben nog wel moe en zo maar niet meer echt zo lamlendig.
Gisteren trouwens nog heeeeeeel goed nieuws gekregen! De uitslag van mijn CT scan gaf aan dat mijn kanker met 60% is afgenomen. Tatadataaaaaa! Yes, dat is pas goed nieuws. Ik had van de plaatsvervangende oncoloog een uitdraai gekregen die ik nu op de ijskast heb geplakt. Handig als ik me eens wat minder voel, dan loop ik naar de ijskast om me te herinneren waar ik het voor doe ;-) Wel schrok ik een beetje van wat er allemaal op stond. Ik was er namelijk van uit gegaan dat ik het alleen maar had in mijn hals/nek, oksels, en liezen. Maar op het verslag van de radioloog stond ook dat ik het ook op meerder plaatsen had, in de ruimte tussen de longen /in het weefels waarmee de longen aan het lichaam zitten en in mn buik richting rug/ buiten het buikvlies. Dus vandaag tijdens de chemo heb ik een uitdraai gevraagd van het 1e rapport van de radioloog zodat ik precies kon zien waar het nou echt allemaal had gezeten. Ik heb even moeten puzzelen met al die dokters termen maar via de online encyclopedie is het dan toch gelukt. Nou, hou je vast;
Gisteren de CT scan gehad. Mijn god wat een ellende weer op een goede ader te vinden om te prikken. En dat terwijl ik jaren bloeddonor ben geweest... Nu zijn de meeste aders stuk... Troep allemaal die chemo... Maar goed, nadat na een mislukte poging (en een geknapte ader) eindelijk een goede ader gevonden was kreeg ik een allergische reactie van het contrastvloeistof. Gelukkig was het snel onder controlle door de dosis prednison en een anti allergie middel. Maar het was toch wel weer even akelig als je je tong voelt opzwellen en langzaam je luchtpijp weer smaller voelt worden. Bij de volgende CT scan moet ik een dag van te voren worden opgenomen zodat ze me dan al met de juiste medicatie kunnen voorbereiden.
Ook heb ik gisteren bezoek gehad van Edith. Zij werkt ook part time voor Care for Cancer (zie mijn nieuwe pagina met links, voor een link naar hun site). Het was een openhartig gesprek, van ruim 2 uur, waarin ik mijn boosheid, verdriet en frustratie goed heb kunnen verwoorden. Het feit dat ik even tegen iemand anders kan aanpraten, en daarmee mn vrienden en familie ontlast, en dat zij ervaringsdeskundige is, maakt het voor mij heel prettig. Daarnaast is het handig dat ze mijn casemanager is want zij kan meteen de hulplijnen uitzetten die nodig zijn. Zoals nu met de diëtiste. Doordat ik zoveel ben bijgekomen zit ik totaal niet meer lekker in mijn vel. Als ik in de spiegel kijk herken ik mezelf soms gewoon niet meer. Vooral zonder make up, zonder pruik..... Nee, tegenwoordig probeer ik de spiegel liever te vermijden. En dat is natuurlijk ook niet goed. Iedereen zegt wel dat ik er goed uit zie, en ook Marco geeft me telkens complimenten want hij vind die extra kilo's best wel lekker hahahaha. Maar ja... ik zelf niet. Dus daarom maar eens even met de diëtiste praten. Misschien ligt het aan mn eetgedrag, misschien aan de prednison of misschien wel aan beide.
Ik heb net ook even mijn website aangepast met een extra pagina met interessante links. Dus kijk er eens op, wie weet staat er ook iets interresants voor jou bij.
Oh ja, en bij deze de lang verwachte foto van mijn metamorfose......
Fijne dag lieve mensen xxx
Vorige week dinsdag mn 4e kuur gehad. Ik merkte al dat het niet zo best zou gaan want tijdens het inbrengen van het infuus waren er geen fatsoenlijke aders meer te vinden. Ze hebben me een paar keer moeten prikken maar uiteindelijk was het gelukt. Bah, ik had er helemaal geen zin in, en met iedere druppel wat mn lijf in ging voelde ik de energie uit mn lichaam verdwijnen. Jeetje wat viel het zwaar deze keer. Toen het tijd was om naar huis te gaan voelde ik me meteen al misselijk, dus thuis maar meteen de tabletten genomen.
De dagen die erop volgende waren niet echt leuk. Ik frustreerde me hoe langer hoe meer. Ik wil nog van alles doen, maar zodra ik iets doe ben ik meteen weer bek af. Echt niet leuk! Afgelopen maandag begon ik lichamelijk eindelijk iets op te krabbelen, dus ben meteen aan de slag gegaan in huis. Poetsen en strijken, alles rustig aan, en ik had met mezelf afgesproken dat ik zodra ik ook maar even moe zou worden ik me rust zou gunnen en dan langzaam weer verder zou gaan. Op zich ging dat best goed, maar ik liep te hijgen alsof ik aan de maraton had meegedaan. Ik merkte dat er mentaal iets in me knakte! Boos werd ik weer op mn lichaam! waarom was het zo ziek? waarom kon het niet gewoon even wat langer doorgaan? waarom was ik niet sterk genoeg? Verdomme ik had het toch echt wel allemaal onderschat.... In het begin ben ik er in gestapt met een positieve houding en met het gevoel van "dat doe ik wel even". Maar nu, na iedere chemo, voelt het alsof mn leven stil staat. Alsof het nergens anders meer over gaat dan die kut kanker! Gelukkig kan ik bij veel mensen terecht om me uit te kotsen en mn lieve dinnetjes hebben ook iedere dag gevraag hoe het met me ging. Maar weet je, soms wil je gewoon niet meer erover praten, dan wil je je gewoon weer even normaal voelen, niet iedere keer lopen te zeuren! Dus wat deed ik... zodra als ze me vroegen hoe gaat het met je? dan zij ik "naar omstandigheden goed, ik mag niet klagen", gewoon omdat ik door wil.... Maar ja, op een gegeven moment moet het toch er uit. En laat dat nu net het moment zijn dat ik gebeld wordt door Edith. Mijn casemanager/oncologie verpleegkundige.
Edith vraagt hoe het met me gaat, en weer hoor ik mezelf zeggen "naar omstandigheden goed, ik mag niet klagen"... Maar diep in zei een stemmetje "Chantal? Wie hou je voor de gek?" En doordat Edith de juiste vragen stelde en op de juiste manier reageerde kwam het allemaal in me naar boven. Mn boosheid, mn frustratie, dat ik me een zeur voelde, ik bleef maar ratelen. Uiteindelijk attendeerde ze me op de website www.careforcancer.nl. Daar werkte een team van oncologie verpleegkundige die door middel van een paar informele gesprekken wellicht voor wat opluchting konden zorgen. Toen we na ruim een half uur het telefoongesprek beindigden heb ik meteen mn laptop gepakt en ben ik gaan kijken. Het sprak me inderdaad, dus ik heb meteen een mail gestuurd en als het goed is krijg ik deze week nog te horen wanneer ik mn 1e gesprek heb.
Vandaag ben ik weer naar Marja Andelbeek geweest (www.praxis-andelbeek.de) om te kijken hoe mijn lichaam er voor stond nadat ik de nodige vitamines etc genomen had. Uit de bodyscan kwam vooral een overbelaste lever naar voren maar dit is heel normaal door de chemo. Ik zelf loop al vanaf de 3e kuur met het gevoel dat ik teveel chemo krijg. Doordat mn kanker minder is (bijna nergens meer voelbare klieren) maar doordat ik toch dezelfde hoeveelheid chemo krijg gaat er dus veel chemo in de gezonde cellen. Daarom voel ik me ook zo misselijk. Ook gaf ik aan dat ik slecht slaap (vaak wakker ben, en moeite heb met inslapen) en dat ik best neerslachtig ben. En dit alles is terug te herleiden naar een overbelaste lever. Marja gaf aan dat mijn lichaam goed aangeeft als er iets mis is. Dat ik de signale goed begrijp. Dus dat ik gelijk heb met de hoge dosis chemo. Dat ik dit waarschijnlijk ook niet meer nodig heb. Eigenlijk weten de doktoren dit ook, maar die houden zich aan het protocol als je er niets van zegt. Dus als ik de 19e inderdaad de bevestiging krijg dat mn kanker minder geworden is, dan ga ik het toch bespreekbaar maken om mn chemo aan te passen. Al is het maar 25% minder. Dit betekend al 25% minder af te bouwen chemo door mn lever. Ze heeft me in ieder geval nu iets gegeven om mn lever te ondersteunen, en zodra mn chemo er op zit en mn lichaam zit in een rustige periode dan gaan we aan de slag om mn lever te ontgiften en dan heb ik binnen 1 tot 2 maanden weer een gezonde lever en dan komt de energie vanzelf weer terug. En dan daarnaast nog eens mentaal en fysiek revalideren. En dan ben ik weer snel de oude... wat zeg ik.... een verbeterde versie ;-) Maar..... dat heeft natuurlijk nog even tijd nodig.... tijd die ik me de komende tijd echt moet leren geven... tijd om te accepteren.... tijd om ziek te zijn..... En dan komt de tijd van beter worden vanzelf wel.
Ik ga snel naar mn favoriete serie kijken. The big bang theorie. Lekker lachen... doet me goed.
Fijne avond lieve mensen xxx
De lijst van tags is leeg.