Mijn Blog

Vandaag was mijn laatste chemokuur. Boh, wat heb ik er weer tegen op gezien. Weten dat ik me weer slecht ga voelen. Maar dit keer was het anders... als ik me nu beter ga voelen dan komt er geen moment meer dat me slecht ga voelen door die chemo, dan is er geen moment meer waar ik naar toe moet leven. Oke, controlles, en de scans dat zal wel iedere keer spannend blijven, maar dat doe je dan in "goede gezondheid". 

Afgelopen woensdag heb ik bij dr. Voogt aangegeven dat ik erg veel last heb van het medicijn tegen eventuele allergische reacties. Daarom hebben we besloten dat we het bij deze ronde weg zouden laten. Gelukkig bleef het hele vervelende gevoel van dit medicijn weg, maar wel werd ik tijdens de behandeling al misselijk. Toen de behandeling voorbij was wilde ik daar zo snel mogelijk weg.... ik vond het raar hoe ik me voelde..... Het was net alsof alle stress, spanning, frustratie, het verdriet nu pas naar boven kwamen. Op weg naar huis heb ik alleen maar zitten huilen. Maar ik zou nu juist toch opgelucht en blij moeten zijn? Marco stelde me gerust dat dit een normale reactie op een abnormale situatie was. Hij gaf aan dat dit voor hem heel herkenbaar was. Toen hij uitgezonden was in oorlogsgebieden draaide hij daar ook op automatische piloot, en pas bij thuiskomst besefte hij pas wat er allemaal gebeurd was en kon het verwerken beginnen. Hij zei dat ik het laatste half jaar ook oorlog heb gevoerd met mijn kanker en dat ik die strijd niet onderschatten. En zo is het eigenlijk ook. Ik besef me nu eigenlijk pas wat voor een impact het eigenlijk is (geweest) op mijn leven. Dit bracht wel een stukje rust in mij. Maar helaas voel ik me nog altijd niet opgelucht. Dat zal wel komen nadat ik de uitslag heb gekregen en ik weet hoe het verder zal gaan in mijn leven. 18 februari de scan en de 25e de uitslag. Dus duimen allemaal!

En nu? Nu gaat het redelijk, mijn tabletten tegen de misselijkheid helpen goed en ik heb net alweer redelijk wat gegeten. Dus mijn beslissing om het anti allergie medicijn niet te krijgen is de juiste geweest. Dus de komende tijd ga ik extra lief zijn voor mezelf en hopen dat ik snel kan revalideren via het programma "herstel en balans" waarvoor ik nu op de wachtlijst sta.

Als ik nu terug kijk heeft mijn leven even stil gestaan, maar is er oooooh zo veel gebeurd. En ik hoop dat ik dit hoofdstuk na de 25e kan afsluiten en ik me kan voorbereiden op mijn nieuwe ik. "Chantal 2.0"

Ik hou jullie op de hoogte ;-)