Mijn Blog

Afgelopen vrijdag deed ik om 7 uur 's-ochtends mn ogen open voelde dat ik eindelijk weer eens uitgerust was. Ik blijf erbij, mijn nachtrust heelt me, hij zorgt ervoor dat ik mn bijwerkingen veel beter kan dragen en maakt me vrolijk en opgewekt. Zo ook deze ochtend. Ideaal, dacht ik. Want dan kon in lekker op tijd naar mn werk gaan. Vandaag zou mijn collega Lilian genieten van haar vrije dag. Maar met mijn andere collega op vakantie zou dat betekenen dat mijn collega Daniel alleen op kantoor zou zijn. Hij zou blij zijn als ik hem een paar extra uren kwam uithelpen. Vol goede moed liep ik te trap af... en verstapte me! En daar ging ik, van boven naar beneden. Mijn handen probeerde van alles vast te pakken zodat ik maar zou stoppen met vallen..... Maar voordat ik het wist lag ik beneden. Au! Voorzichtig  woog ik mijn been... mn knie deed pijn, maar kon hem nog bewegen, ook mn enkels kon ik bewegen, mn voet deed pijn en ik zag dat er een lapje vlees los zat. Voorzichtig stond ik op, ik voelde een pijnscheut in mn rug maar ik voelde dat het maar gewoon een spier was. Ik keek naar mijn handen en zag bloed op mn vingers, dat afkomstig was van mijn nagels die tot bloedens toe waren afgebroken.Inmiddels stond ik alweer recht en realiseerde me dat ik enorm veel geluk had gehad want dit had veel slechter kunnen aflopen. Dus als eerste ben ik strompelend naar boven gekropen om me even af te douchen want juist nu in mijn dip periode (lage witte bloedlichaampjes) zou ik gevoelig zijn voor ontstekingen en dat wou ik koste wat kost voorkomen. Daarna maar even een apje gestuurd naar mn collega om te zeggen dat ik helaas niet kon komen en daarna helemaal moe op de bank gaan liggen. Na een paar uurtjes merkte ik dat ik warm aanvoelde en heb mn koorts opgemeten en merkte dat ik inmiddels een temperatuur van 38 had. Aangezien ik bij 38,5 zowiezo het ziekenhuis moest bellen heb ik maar alvast gebeld om na te vragen wat ik in mijn situatie moest doen. Ze zou even met de oncoloog overleggen en zou me terug bellen. En zoals beloofd, na 5 minuten had ik haar aan de lijn. De dr. had besloten dat ik, voor de zekerheid,  toch nog maar even langs moest komen. Shit! Hoe? Marco zat voor een examen in Zeeland, en ik kon niet rijden. Hein! Die zou me wel kunnen helpen, tenminste als hij thuis was. Gelukkig was hij thuis en is met mij mee gegaan naar het ziekenhuis. We hadden elkaar alweer eventjes niet gezien dus dit was meteen een goed moment om even bij te kletsen. Bij de EHBO wilden ze een foto maken van mn longen en van mn knie, en voor de zekerheid ook maar even mn bloed geprikt. Uiteraard hebben we "even" moeten wachten. De co-assistente was ook nog even voorbij gekomen en ik mocht ook nog even wat urine afgeven. (niet leuk als je een klein potje krijgt en je hebt 3 vingers met flink beschadigde nagels). Al met al bleek het mee te vallen. Wat kneuzingen, opgerekte knieband, en opgerekte spieren in mn rug. Niks gebroken. Ook mn longen, bloed en urine waren in orde. Dus om 14:30 uur mochten we gaan.

Zaterdag stond er van alles op het programma. Mn schoonmoeder was jarig en 's-avonds hadden we een verjaardag van een vriend en zouden we de vriendengroep na lange tijd weer zien... Maar zou ik niet teveel pijn hebben?... Om 9 uur  deed ik mijn oogjes open. Weer een nacht heerlijk geslapen merkte ik... en... geen spierpijn! Yes! ik merkte zelfs dat het lopen een stuk beter ging. Dus 's-middags op naar mijn schoonmoeder. Maar na een uurtje merkte ik dat ik echt heel erg moe werd. Mam zag het ook aan me. Uiteindelijk zijn we na op tijd naar huis gegaan zodat ik nog even kon slapen voor het feest dat we 's-avonds hadden. Eenmaal in bed kon ik ondanks dat ik erg moe was niet echt in slaap vallen. Ik heb uiteindelijk wel een dik uurtje gerust en zijn we om 20 uur richting onze vrienden gereden. Het was super om iedereen te zien. Iedereen was zo begaan en kwamen allemaal een praatje maken. Maar om 22 uur was ik helemaal op en moest ik helaas zeggen dat ik naar huis wou. Marco had al van te voren gezegd dat als het niet zou gaan we gewoon naar huis zouden gaan, dus ik voelde me niet bezwaard om te zeggen dat ik naar huis wou. Uiteindelijk rond 23 uur naar bed gegaan en een alweer een hele goede nachtrust gehad.

Maar ondanks mn nachtrust merk ik toch dat ik erg moe blijf. Marco heeft vandaag avonddienst en Brian is bij zijn papa. Dus ik heb vandaag een dagje voor mezelf. Ik heb de was gedaan, en had nog willen strijken en stofzuigen... Maar nee.... geen puf meer voor. Pffff dat vind ik nog het moeilijkste eigenlijk.. Dat ik merk dat mn lichaam niet meer zo kan zoals ik tussen mn oren zo graag zou willen. Net wel nog even wat lekkers voor mezelf gemaakt, visfilet gebakken, wat komkommer salade gemaakt en dat, samen met 2 sneetjes geroosterd brood opgegeten. Nu weer voor de tv. Geweldige series zijn er op zondag op National Geographic. Toenstraks een documentaire gekeken over het ontstaan van de wereld. Duurde ruim 2 uur! Echt super. En dadelijk om 21 uur komt Brian Games, ook zo'n super interessant programma. En dan nog maar een paar uurtjes en dan komt Marco weer thuis. Het was heerlijk die tijd even alleen, maar toch ben ik blij als hij er straks weer is. :-)

Fijne avond nog lieve mensen.