Mijn Blog

Vanmorgen stond ik op en wreef ik door mn haar..... Een schok ging er door me heen toen ik in mn handen keek.... haren.... heel veel haren....  Nu heb ik gelukkig veel haar, en verlies ik dus ook best veel haar, maar dit was meer als normaal. Uiteindelijk de borstel gepakt en begonnen met borstelen... Deze vulde zich naar een paar keer al redelijk snel met haren. Gelukkig leek het op de bovenkant van mn hoofd mee te vallen. Toen ik uiteindelijk in de badkamer stond zag ik allemaal korte haartjes door mn lange haar uitsteken boven op mn hoofd. Zou het dan misschien gewoon afbreken? Ik trok er voorzichtig aan en helaas liet nu ook hier het haar wel heel erg snel los. Bah, niet leuk. Heb Marco wakker gemaakt en hem laten zien wat ik in mn handen had. Je kon aan hem zien dat hij ook schrok. Maar gelukkig heeft hij een heel goed gevoel voor humor. Dus hij zei tegen me dat we dan maar snel een afspraak moesten maken bij de tattooshop. Tattooshop? vroeg ik. Ja om dat spinnenweb op je kop te laten tattoeëren. Hahahahahaha ja stel je voor, ik zag het al helemaal voor me. Nee nee, dan maar snel bellen met Nathalie waar mijn mooi haarwerk nog op me ligt te wachten. Het moet alleen nog in model geknipt worden. Nu woensdag om 15:30 uur moet ik daar zijn en krijg ik hem mee naar huis. Blij toe, want als het in dit tempo blijft doorgaan dan heb ik over 2 weken geen haar meer op mn hoofd. Gelukkig zie je er nu nog niets van, het wordt alleen dunner en dunner... En het gekriebel op mn hoofdje... dat zal wel komen van de haren  die loslaten of zo. Het lijkt zowiezo of ik kippenvel op mn hoofdje heb. Voor mijn gevoel staan ze rechter op mn hoofd. Raar gevoel is dat.

Ik ben erg benieuwd wanneer het moment komt dat het niet meer uit ziet en ik ga besluiten om ze er af te scheren. Hier zie ik best wel tegen op. Afscheid nemen van mn haar waar ik zo trots op ben. Ben eens benieuwd hoe mij een kaal hoofdje staat. Heb vroeger wel eens kort haar gehad en dat stond me best pittig. Maar een kaal hoofdje... ik weet het niet... Ik ben wel heel erg blij en dankbaar dat als het moment er straks is, dat Marco dit bij mij gaat doen. Want dit zal echt een zwaar moment voor me worden en dan  ben ik blij dat we dit samen kunnen doorleven. 

Gelukkig voel ik me qua energie nog altijd best goed. Ben vandaag ook gewoon gaan werken. Wel maar tot 12 uur, maar ben toch nog nuttig bezig geweest. En hierdoor heb ik ook een niet aan mn uitvallende haren gedacht. Ben echt erg blij met mijn werkgever en mijn collega's.Ik heb sinds ik er werk al heel veel over me heen gehad. In augustus 2011 aangenomen, in februari werd mama erg ziek, en als enigs kind ben ik veel met haar bezig geweest, ziekenhuis in ziekenhuis uit. Eindelijk kreeg ze de sleutel van een huisje (kon ze eindelijk uit de flat), haar verhuizing geregeld. (ondertussen nog altijd ziekenhuis in ziekenhuis uit). En uiteindelijk is ze, 2 weken nadat ze 59 is geworden, op 31 december overleden. Ondertussen ook met Marco's ptss bezig geweest (gelukkig is hij een paar maanden geleden genezen verkaard)... uiteindelijk besloten om samen te gaan wonen, en toen het allemaal rustig was kreeg ik te horen dat ik kanker had. Het werk is voor mij altijd en stabiele factor geweest waar er enorm veel begrip, medeleven en medewerking is. Daarom dat ik er met zoveel plezier ben. Het brengt me rust (ja echt waar, ondanks de werkdruk die soms wel hoog is hahaha), het geeft me een gevoel dat ik er nog bij hoor, er wordt samen gelachen en er mag ook gehuild worden. Ik had me geen betere plek kunnen wensen. En ik ben er dan ook heel erg dankbaar voor!