Mijn Blog

Gister middag ben ik met Marc naar het Hijgend Hert geweest. Heerlijk in het zonnetje gezeten en wat lekkers gegeten. We voelde ons allebei helemaal opgeladen. Ik in ieder geval geestelijk want lichamelijk werd ik al weer snel moe. Maar was echt gezellig en het deed ons enorm goed. Ik denk dat het ook belangrijk is om dit te blijven doen want we zullen het nog zwaar genoeg krijgen.

 Ik sta er van te kijken hoe goed ik slaap. En ik merk dat ik het ritme van op tijd op staan omdat ik dan lekker met Brian kan ontbijten erg fijn vind. Ondanks dat ik ff bij moet komen merk ik dat ik smorgens de meeste energie heb.

Marco stond rond 9:30 uur op en ik ben toen verder gegaan met alles op de gang netjes op te ruimen. Als laatste heb ik de kapstok uit de muur gedraaid. Ik baal er alleen van dat me het zweet uit brak van zo iets simpels en ik na een klein uurtje weer uitgeblust was. Dus alles wat ik gesorteerd had op de tafel om in te ruimen heb ik maar even laten liggen want daar had ik echt geen puf meer voor. Belachelijk eigenlijk dat ik van zo iets eenvoudigs zo moe wordt, dat frusteerd me enorm. Maar ik moet me er echt bij neer leren leggen want volgens alles word ik straks met de chemo nog veel meer moe. Ach ja, we gaan het zien.

Marco is vandaag weer gaan werken. Ik hoop echt dat het hem goed doet. Want hij kan ook wel een beetje afleiding gebruiken. Morgen het gesprek met de verpleegkundige. Ik heb al mn vragen in de telefoon gezet zodat ik ze niet kan vergeten. Daarna even door naar Rions, even bijkletsen met iedereen. En ‘smiddags om 15 uur ga ik naar Brunssum om mn haarstuk op te halen. Ik ben zo benieuwd! Mn wenkbrauwen beginnen ook al wat lichter te worden, dat ziet meteen beter uit.  Vrijdag naar de tandarts om er voor te zorgen dat mn tanden zo goed mogelijk in orde zijn voordat de chemo begint.

 Bah, het voelt allemaal zo dubbel. Het voelt zo onnatuurlijk om  bewust er voor te kiezen om dat vergif in je lichaam te laten lopen. Ik wou dat het anders kon, ik wil lief voor mezelf zijn maar met die troep ben ik dat niet. Maar ja, ik probeer iedere keer maar weer te denken dat het even noodzakelijk is. Probeer me aan te praten dat als het mn gezonde cellen dood, het lichaam de kans krijgt om nieuwe en betere cellen ervoor in de plaats te maken, dat ik als het ware van binnen uit vernieuwd wordt. Gedachten zijn krachten dus dat gaat nu ook werken!